Wat was het fijn om deze winter af en toe in de permacultuurtuin bezig te zijn. Gezellig met elkaar aan het werk en daarna koffie en koek in de (dakloze) wilgenhut. Die hebben we in deze maanden extra groot opgebouwd vanwege de anderhalve meter.
Eerst twee oude wilgen aan het eind van het Noorderpark geknot. Toen al die zware takken naar de tuin aan de andere kant van het park gesleept. Dan de zijtakken en twijgen afknippen en sorteren. En na dat alles kon het vlechten beginnen.
Helaas waren de wilgentakken veel te snel op. En gelukkig liep een van ons tegen een enorme hoeveelheid aan. Ze mocht deze mee nemen en ze zag zelfs kans om ze op een aanhanger bij de tuin af te leveren. Dus nu vlechten we lekker verder.
Ondertussen is de stenenrand rond de bedden opgehoogd en zijn de paadjes bedekt met verse houtsnippers. De tuin ligt en schitterend bij en de eerste eetbare blaadjes worden al geplukt.
Vorig jaar was de opbrengst vrij klein, vooral door de droogte. Wel bloeiden er volop bloemen, waren de insecten gelukkig en vormde de Jaconplant een grote hoeveelheid verrassend lekkere knollen.
We hadden ook mollen. Niet zo leuk, maar die dieren hebben ook recht van leven, vonden we. Een aardige, meelevende buurman dacht daar anders over en ving de mollen weg.
Honden komen niet meer in de tuin, dankzij een nieuw toegangshek. De nieuwe kippen van het geitenweitje aan de overkant lachten om dat hek, fladderden erover heen en genoten intens: heerlijk losse, rijk bemeste grond (van de Keuterij) met wormen en malse groene blaadjes!
Maar ze zijn gekortwiekt en komen niet meer buurten. Nu leven we samen met padden, slakken en een egel. Er is op dat kleine stukje aardig wat biodiversiteit en een aantal buurtbewoners ontdekten de weg naar binnen om mee te genieten van dit prachtige plekje. En dat is ook de bedoeling.
Als je door het langgerekte Noorderpark loopt – Mackayschool, kleine vijver, Permacultuurtuin, geitenweitje, klimtoestel – kom je na het passeren van de grote speeltuin bij een groot grasveld met een vrolijke beeldengroep. Dit veld is in drieën gedeeld. Langs het fietspad een brede strook die door de gemeente regelmatig gemaaid wordt. Daarachter een strook die door de schapen begraasd wordt. En dan, tegen de bosrand aan, een strook die maar één keer per jaar gemaaid wordt. Dat is ons ‘voedselbos. Daar mochten we drie jaar geleden fruitbomen en bessenstruiken planten. Ze zijn nog erg klein (de zomerse droogte bevordert de groei niet) en veel voedsel groeit er ook niet aan, maar dat komt wel.
We hebben bomen en struiken gesnoeid, een paar kaardebollen en een baby notenboom erbij geplant, de bolletjes uit de grond gekeken. Straks zoemen de vele bijtjes weer rond het zeer populaire insectenhotel en leveren de inheemse wilde bloemen in de hoge grassen nectar. De tijgerspin weeft er zijn bijzondere web en wie geduld heeft en goed kijkt ontdekt volop leven.
Er is meer te vertellen. Bijvoorbeeld over die geheimzinnige wijkbewoner die stilletjes een ongebruikte hoek van de tuin veranderde in een aardappelveldje. Of over het stoere werk van maaisel afvoeren. Maar dat bewaren we voor een andere keer.
Wij wensen jullie en ons een fijn jaar in de natuur.
Geschreven door: De vrijwilligers van Permacultuurtuin en Voedselbos
